Ik heb als verslaggever het laatste seizoen meegemaakt van FC Volendam in de eredivisie, het seizoen 2008/2009. De rode lijn van die jaargang van de wijdbroeken was dat ze best aardig speelden, maar voorhoedespelers als Rowin van Zaanen, Furdjell Narsingh, Volendams icoon Jack Tuyp en cultheld Melvin Platje misten gewoon teveel kansen om de boot naar Weer in de Volendamse Heen en Weer af te stoppen. Oftewel, ze degradeerden aan het eind van het seizoen.
Nu was het affiche van Dierenkliniek Zuiderkaag Mach voor de wedstrijd van zaterdag heel anders. Er was geen Weer, alleen nog maar een Heen. En wat voor een: het eerste duel ooit van een Noordkop-schaakploeg in de landelijke competitie. Zo’n primeur, eigenlijk kan geen kampioenschap daar tegenop. Dat werd ons ook in de voorbeschouwing voorgehouden in de verwachting dat we op de golven van de emoties zouden pieken in onze prestatiecurve. Wederom pieken welteverstaan, want winnen is welhaast een gewoonte geworden. Al 2,5 jaar is Mach wat toen nog Magnus heette ongeslagen. In die tijd werden er op een gelijkspel tegen Aartswoud na alleen maar overwinningen geboekt.
Het zijn prachtige statistieken, maar de tegenstanders op deze zaterdag hebben daar geen boodschap aan. Gepokt en gemazeld zijn ze, de spelers van het Amsterdamse Fischer Z. Stuk voor stuk denksportexperts, ze bridgen op aardig niveau en hebben dat in het verleden ook op het schaakbord gedaan. Peewee van Voorthuijsen en Jos Teeuwen hebben in het verleden op het hoogste competitieniveau gespeeld, Casper Blaauw (die overigens ontbrak wegens fysiek ongemak) is altijd een zeer getalenteerde speler geweest en hun sterkste schaker anno nu, Roland Verdonk, is wat je in voetbaltermen noemt een verdediger van graniet. Iemand die vanuit een gesloten verdediging de tegenstander oprolt. Dat deed hij vele jaren bij SC Purmerend waar hij record clubkampioen is en sinds enkele jaren ook bij Fischer Z.
Daar hadden we echter een wapen tegen, mezelf. Ik heb nooit de rating van Verdonk gehad, maar in al mijn jaren bij SC Purmerend heb ik nimmer van hem verloren en vaak gewonnen. Verdonk en ik hebben ook in het kader van de sponsoring samengewerkt, hij was de eerste sponsor van Purmerend waarmee onze Piet als eerste betaalde kracht bij de club kwam. Sindsdien zijn we een kleine twintig jaar verder en eenieder is zijnsweegs gegaan. Van de band die er vroeger was, is weinig meer over, zo lijkt het. Zelfs een gewoon gesprek van hoe gaat het zat erin niet, ook niet met Piet overigens. Of misschien zijn Piet en ik gewoon gewend geraakt aan de gemoedelijkheid van de wedstrijden in de Noord-Hollandse Schaakbond. Ook daar wordt gestreden op het scherp van de snede, maar er wordt tevens gewoon met elkaar gepraat en af en toe gelachen. Dat zat er zaterdag niet in, ook na de partij bleef het allemaal wat afstandelijk. Ik mis wat dat betreft de NHSB nu al.
Het kan natuurlijk ook zo zijn dat de tegenstander nerveus voor ons was. De nummer twee en drie op de plaatsingslijst troffen elkaar tenslotte in poule C van de derde klasse, waarbij Fischer Z de nummer twee was en is. Alleen, door het ontbreken van Blaauw ontliepen de twee teams elkaar in niets.
Wij hadden ten opzichte van de kampioensseizoenen een wijziging. Siem Roet is gestopt, omdat hij niet intern op vrijdag kan spelen. Daarvoor is Colin Stolwijk, Nederlands studentenkampioen van 2017, gekomen. Colin is bovendien ook al begonnen onze jeugd te trainen. Wat je noemt een win-win situatie waar Colin tegen Fischer Z nog een win aan toevoegde, want hij overspeelde met wit Van Voorthuijsen. Een inval op d7 met de torens gaf uiteindelijk de doorslag. Piet daarentegen beging een openingsfout en vluchtte daarna met zwart tegen Ivo Timmermans naar een remisestelling. Toch zag het er in die eerste uren goed uit. Enrico had groot voordeel, Wim Boom won een kwaliteit en had later twee prachtige lopers in het centrum en Richard Bolster was met zijn kenmerkende speelstijl bezig heel langzaam voordeel te vergaren. Daarentegen was het wel zo dat Wim Smit het heel moeilijk had, ook een pion verloor en David almachtig met zwart na een naar ik meen Franse opening op zoek was naar tegenspel. Die vonden beide spelers niet, al verweerde met name Wim zich zeer kranig.
Geen man overboord…of toch wel, want Enrico was niet scherp genoeg, zag zijn voordeel verzanden en moest genoegen nemen met remise. Wim Boom liet zijn tegenstander helemaal terugkomen en verloor nog. En Richard liet in een gewonnen dame-eindspel zijn dame verschalken. Het FC Volendam-syndroom van weleer mijmer ik nu… en daar was ik zelf ook debet aan, al was het bij mij ook weer niet zo eenvoudig. Bovendien miste Verdonk in de afwikkeling naar het eindspel zelf ook een grote kans op voordeel. Feit was dat het een prachtige wedstrijd was tussen twee mastodonten (fysiek dan) waarbij we al in de opening zwaar in de denktank moesten. De stelling leek rustig maar had vele diepe geheimen en dat leidde tot veel rekenwerk. Uiteindelijk leek ik de bovenliggende partij te worden toen ik een kleine kwaliteit won en de witte koning op de tocht stond. Het feit dat ik donderdag al een zware pot tegen Amsterdam West vooruit had gespeeld brak mij samen met drukke werkperikelen op. Ik probeerde met een broodje kaas het tij te keren, maar de hongerklop sloeg genadeloos toe. Ik zag niet veel meer en de stelling was nog gecompliceerd. Toch was ik nog heel dichtbij, maar nadat ik mijn vrijpion opgaf om aan de andere kant van het bord pionnen te snoepen was het alsnog remise. Uiteindelijk had het voor de uitslag niet uitgemaakt, maar zuur was het wel. Aan de andere kant heb ik alles gegeven. Ik was zo gaar dat ik zelfs niet gezellig mee uit eten ben geweest…en daarvoor moet toch echt iets speciaals aan de hand zijn.
Conclusie: weg ongeschonden blazoen voor Mach, maar we zullen terugkomen. Daarvoor hebben we teveel gewonnen in de laatste jaren.