Waarom de kop van dit artikel? Wel omdat je zo veel beter het Kantiaanse begrip Grilligheid, zoals ik onlangs las in een verslag van de Arnhemse club ASV, kunt duiden. Heel graag zou ik willen schrijven: op Mach staat geen maat. Dat is ook zo, maar dan in ying yang opzicht. Wit/zwart, waarbij de donkere kant afgelopen vrijdag zich etaleerde toen de Haarlemse haaien van HWP als in een Sharknado film zich door de bunker beukten en de arme Noordkop-mannen met huid en haar oppeuzelden. Alles Mach bij mag tenslotte. Sterker nog, we bieden onze vraatzuchtige gasten een drankje aan, wat lekkers erbij als het kan en geven ze ook nog een rondleiding… en ja, die gastvrijheid kan je opbreken. Ook tegen Fischer Z speelden we tenslotte voor Sinterklaas. Of beter gezegd voor ridder Magnus, want werd hoffelijkheid voor de gasten niet in de Middeleeuwen bedacht?
Buitenshuis komen we dit seizoen beter voor de dag. Daar verscheuren we de mantel niet door de helft, wellicht omdat we niet altijd vriendelijk ontvangen worden. Dan laat je je zachtmoedige karakter meer varen en ga je meer op de omgeving letten dan op jezelf. Dan valt je bijvoorbeeld op dat die West-Friese tronies op oorlogsverklaring stonden. Caïssa-Eenhoorn is de nieuwe schaakheerser van het Noorderkwartier sinds ze tien dagen geleden de Waterlanders van Purmerend met pek en veren langs de grenspaal in Schardam terug stuurden.
Die Hoornse krijgers beschikken tegenwoordig over allerlei leenmannen uit Oost-Europa en hoofdstedelijke inwoners die slechts af en toe nog in het lage land zijn om te assisteren en dan weer snel naar het buitenland gaan. Arne Moll is zo’n speler, hij had lange tijd niet meegespeeld maar besloot voor de Noordkoppers zijn schaakbijl weer eens te voorschijn te halen. Ze namen het wel serieus, de West-Friese hoofdstedelingen. Vier van de eerste zeven spelers van het eerste team verschenen achter de borden. Vorig jaar kozen ze tegen De Amstel uit Uithoorn nog voor de reservecompagnie en inderdaad, dat liep niet goed af maar toch: ook wij zijn maar een bescheiden derdeklasser die dit seizoen al twee keer uit het eigen fort is gerookt.
Dat besef, misschien dat daarom onze Wim en Enrico zo taai waren. Nu kauwt boomschors ook moeilijk weg, maar opponent Ron Deen dacht tegen onze Boom aan al die keren dit seizoen dat hij zijn takken had laten verbranden. Kortom, de lucifers werden weer aangestoken maar nimmer ontbrandden ze echt. Onze met zijn vorm worstelende nestor wist met wit de aanvallende stukken te ruilen en de remise veilig te stellen. Buurman Van Egmond moest wellicht al snel denken aan die tv-programma over de 80-jarige Oorlog op vrijdagavond. Daar ging zijn verre voorganger: hoofd op het hakblok en zwaaien maar met die armen met een hoofd als hoofdprijs. Geen Willy Wonka aanwezig om die beul af te leiden met een chocolaatje destijds, uit recent onderzoek is gebleken dat graaf Egmont na zijn onthoofding ook nog is verminkt. Tja…nu is Henk-Jan Visser geen beul: hij hengelt liever zoals zijn naam weergeeft naar een punt en wil weleens in zijn gebruikelijke tijdnood dat visje van het haakje laten floepen. Ik was er helaas wederom niet bij vanwege werk, maar ik zie zo voor me dat Van Egmond naar het gehemelte grijpt. ,,Heb je kiespijn”, is de logische vraag van Visser, vol vertrouwen nadat hij al snel een lekker pionnenchocolaatje in de opening heeft opgegeten. ,,Nee, ik heb haaientanden gekregen!” Waarop de onfortuinlijke Visser zelf het visje wordt en in die bekende B-filmserie van een Sharknado wordt opgevroten… Tja, als het zo was gegaan had Mach de reguliere wedstrijd met 2,5-1,5 gewonnen. Want onze Heerhugowaardse balling Colin (hij is nog zo kort bij Mach dat hij de bunker nog nauwelijks een thuisbasis kan noemen gezien het feit dat wij tot nu toe alle thuisduels hebben verloren) ging er weliswaar rechtlijnig vanaf tegen Daan Zult, maar met de zege van Piet en de remise van Wim…Jazeker, we kunnen de chocolaatjes tellen! Helaas durfde Enrico er niet genoeg op te eten om met een pion meer het eindspel uit te melken. Vissertje hield de voeten droog zullen we maar zeggen.
En kwam uiteindelijk in de barrage toch weer boven drijven. Van Egmond verdronk, kon zich ook niet vastklampen aan een Boom die naast hem dit keer wel kopje onder ging tegen Deen. Gelukkig wist onze Stolwijk in al het stof dat het snelschaakgeweld deed opwaaien het hoofd koel te houden. Hij bonjourde Zult alsnog uit de chocoladefabriek, maar onze echte Sjakie is toch Piet. Hij is een diabeet en zijn achternaam rijmt mooi op die gezonde oranje groente, maar dit keer at hij toch echt chocolaatjes. Drie stuks wel te verstaan in de vorm van een pion, eentje gaf hij er terug maar die was zo bitter dat Moll diep onder de grond kroop en zich een weg naar de uitgang van de chocoladefabriek groef.
En ja, net als in dat beroemde boek smaakt de overwinning zoet. Vooral als bedacht wordt dat we vorig jaar, om weer even bij de 80-jarige oorlog te blijven, stand hielden in de stad waar de Victorie begon maar vervolgens toch in de barrage, net als de Spanjaarden, natte voeten kregen. Nu hebben we wel de tweede ronde van de KNSB-beker bereikt. Een enorme verrassing, iets om trots op te zijn en ook wederom een historisch moment, want dit heeft een Noordkop-ploeg nooit eerder gepresteerd. Maar toch is er nog steeds die twijfel. De HWP-haaien zeggen dat Magnus uit wat anders is dan Magnus thuis. Ze hebben gelijk maar heel anders dan zij bedoelen.